czwartek, 10 grudnia 2009

Lot do Hiszpanii



Lot  z Bergamo do Madrytu był jeszcze piękniejszy niż z polski do Włoch choćby dlatego, że przez większość czasu lecieliśmy nad najpiękniejszymi górami - Alpami.




To było świetne uczucie być na wysokości trochę powyżej chmur a jednoczenie prawie na styku gór, które swoimi wierzchołkami wychodziły poza te chmury.
Lot trwał trochę dłużej niż poprzednio, leciało się jakoś około 2 godzin, wiadomo dłuższa trasa. Przy tym można było naprawdę zauważyć bardzo różne i ciekawe zjawiska zachodzące na niebie, rodzaje chmur, kłębiaste, pierzaste, baranki a w tle ziemia :)




Kiedy chmur nie było, czyste niebo, pilot stwarzał nam tą możliwość ujrzenia Alpejskich gór z bliska, i obniżał pułap lotu. Elektryzujące widoki....





Lecieliśmy także nad Lwią Zatoką na styku Francji i Hiszpanii. Prawdopodobnie jest to wybrzeże Francji, tak podejrzewam, na upartego mogłabym szukać kształtów linii brzegowej na mapie.
Jak się leci nad brzegiem można zauważyć ciekawe zjawisko atmosferyczno - fizyczno - optyczne że tak to nazwę. Albowiem wiele się mówi o energii słonecznej i o promieniowaniu, ale człowiek dopóki czegoś nie zobaczy na własne oczy to jest dość sceptyczny do usłyszanych informacji, albo przyjmuje je do wiadomości jako pewnik bez zweryfikowania z braku technicznych możliwości. Ale o czym ja tu mówię? O odbijaniu się światła słonecznego od tafli wody. Zazwyczaj mówi się, że kąpiąc się w wodzie człowiek się bardziej opali bo promienie słoneczne odbijają się od wody, my i tak ich nie widzimy ale wierzymy na słowo.

Z lotu ptaka można zaobserwować to zjawisko, i zobaczyć na jaką skalę odbijają sie promienie słoneczne od tafli wody. Nie zagłębiając się tutaj w żadne skomplikowane optyczne reguły ani zasady, jeśli ustawimy się pod odpowiednim kątem do tafli morza/wody napotkamy to zjawisko.
Dla oczu ludzkich taki widok jest prawie nie do zniesienia.Widzi się tą odbijającą powierzchnie wody, która razi w oczy z taką siłą, że gdyby się temu przyglądać przez dłuższy czas podejrzewam, że ślepota gotowa. Ale warto chociaż parę sekund się temu przyjrzeć dla samego odczucia tego.




  


Niezależnie od tego pod jakim kątem lecimy, promienie słoneczne padają z różnych stron i nawet będąc równolegle do powierzchni to zjawisko jest widoczne i może nas porazić.

 

Jednak przyjemnie jest poobserwować rzeźbę terenu, starając się nie patrzeć w miejsca odbijania się światła słonecznego. Mnie osobiście ten widok przeraził troszkę, kiedy sobie uświadomiłam to, że kąpiąc się w wodzie taka ilość energii świetlnej we mnie bije, i że aż tyle niezdrowego słońca pada na mnie nie tylko z góry ale też z dołu odbijając się od lustra wody. To tak jakbym się niemalże smażyła na słońcu, aż dziw, że nasza skóra, nasz organizm jest odporny i znosi tą energię, zostawiając ślady tylko w postaci opalenizny, która zresztą jest uznawana przez społeczeństwo za coś pozytywnego i wręcz pożądanego. Brrr....




Lecąc tak, zastanawiałam się do czego w okienkach samolotu są takie spuszczane zasłony i w sumie doszłam do wniosku, że właśnie do tego by uchronić się przed tym widokiem przed tym słońce i przed tak dużym promieniowaniem, bo chcąc nie chcąc w locie znajdujemy się bliżej słońca niż zwykle i niekoniecznie jesteśmy do tego przystosowani, a nasze oko i zdolność adaptacji tym bardziej.  Ludzie więc na ten widok po prostu zasłaniali te okienka, ja musiałam się temu przyjrzeć chociaż przez parę sekund ( bo więcej się nie dało znieść) .Jeden mężczyzna przy wzlocie z lotniska chciał w ogóle sobie to okienko zasłonić permanentnie na czas lotu. Stewardesa kazała mu je odsłonić. Doszłam do wniosku, że chyba nie można mieć cały czas zasłoniętego bo wtedy oko się nie przyzwyczaja, i jak nagle zobaczy z którejś strony taki oślepiający widok to to może być niekorzystne.

Kiedy jednak słońce zachodzi, ten odblask już nie jest tak strasznie intensywny, i można się trochę dłużej poprzyglądać. Wtedy robi się tak pomarańczowo :)

 


Gdzieś tam po drodze jakoś przypadkiem udało mi się też sfotografować wyspę. Nie do końca jestem w stanie określić co to za wyspa, a może wysepka hmmm ....





Jeśli by sobie porównać powierzchnie ziemi Polski, Włoch i Hiszpanii, to można zauważyć jaka hiszpańska ziemia jest wyschnięta.(np ze zdjęć w poprzednich postach) Ale poprzez to ma też swój urok. Pomimo, że roślinność występuje rzadko, albo w ogóle a gdzieniegdzie rosną sady winne to i tak jest to bardzo ciekawy widok.





Im dalej się zapuszczamy w głąb Hiszpanii tym ta ziemia jest bardziej sucha, pozbawiona jakiejkolwiek zieleni.


  
Można dojść do wniosku, że to niemalże pustynie. 



Natomiast tam gdzie jest trochę górzysty teren , trochę zbiornika wodnego i ziemia ma odrobinę cienia i nie jest aż tak wysuszona od razu można zauważyć roślinność.














Lecąc przez około 2 godziny można tyle było się naoglądać ,że po prostu bajka. Ciekawym faktem jest też sprawa załogi samolotu. Zawsze w skład załogi wchodzi parę stewardess i paru stewardów, zawsze też są oni z dwóch krajów, parę osób z kraju z którego się wylatuję i parę z tego do którego się leci. I zawsze wszelkie informacje podają w tych dwóch językach. Oczywiście podają niektóre również po angielsku, ale ja lecąc sobie z Włoch doszłam do wniosku, że nie jestem w stanie zrozumieć co oni mówią po angielsku bo to był taki kosmiczny akcent i tak szybko mówili, że to jakaś paplanina słów. I pomimo, że nie znam włoskiego czy hiszpańskiego to prędzej rozumiałam co mówią w tych językach niż w ich angielskim hehe. 

No nie można się dziwić , że tak szybko mówią, bo przecież ich zadaniem jest przekazywanie informacji pasażerom, a skoro trzeba to zrobić w kilku językach i jest dużo do przekazania no to trzeba szybciutko mówić. Co mnie osobiście najbardziej rozwaliło to moment turbulencji.
Kiedy się rozpoczęły kobieta zaczęła oczywiście po angielsku mówić coś na zasadzie "Drodzy państwo mamy turbulencje proszę usiąść na miejsca i zapiąć pasy. jesteśmy tu i tu bla bla bla..... " Oczywiście tej wersji nie zrozumiałam, dopiero hiszpańską.Trwały one może z minutę dwie, uczucie słabo przyjemne. Brak możliwości kontroli i trzęsie, coś jakby się było sardynką w puszce. Kiedy po raz drugi nas spotkały turbulencje, po jakimś czasie, to kobieta znowu zaczęła mówić i zanim zdążyła dokończyć cokolwiek to turbulencje się skończyły, i tak w jednym w drugim języku i trzecim. Turbulencji od minuty nie ma a ona dalej w innym języku, ze są turbulencje. W ogóle chyba to jest jakieś międzynarodowe słowo bo w każdym z wymienionych języków brzmi podobnie.
 

Madrid aeropuerto

Jeśli chodzi o lądowanie na lotnisku w Madrycie to spotkałam się z korkiem samolotowym :D
Madryckie Lotnisko jest mega gigantyczne i przez to straszliwe. Jak się wyląduje to trzeba czekać jakieś 15 - 20 minut zanim się zwolnią pasy dojazdu do wejścia, potem dojechać jeszcze jakieś 15 minut do Terminala samolotem. A potem żeby było jeszcze śmieszniej, żeby znaleźć jakiekolwiek wyjście z lotniska to tak  kolejne 15 minut. Mądrze pomyślane są takie przesuwające się platformy które przyspieszają chód i co jakiś czas są umieszczane w podłodze, kto to widział, żeby tyle czasu tracić na wyjście z lotniska hehehe.

Bardzo fajne jest też połączenie z lotniskiem metra. Metro dochodzi  do dwóch z czterech terminali.
Jak w końcu dotarłam na tą lotniskową stacje metra to tak średnio mi się to spodobało, ponieważ byłam zmuszona kupić bilet na metro. Przy bramkach stoją strażnicy, nijak nie da się przeskoczyć. No to nic to kupujemy, w jakiejś dziwnej maszynie. Normalnie bilet na komunikacje w metrze kosztuje 1 euro i można się dowolną ilość razy przesiadać dopóki się nie wyjdzie na powierzchnie za bramki.
natomiast z lotniska czy na lotnisko kosztuje 2 euro. To zdzierają z turystów nieźle.

Zakupiłam w maszynie bilet za 2 euro, podchodzę do bramki wkładam bilet.... i ..... nie działa heheheh. No nie co za pech :D Kupiłam nowy bilet i jakiś trefny, mówię do  kobiety że nie działa. Kobieta luknęła i poszła mi go wymienić.  No i pięknie bo się zaczęłam stresować. Wyjęłam moje notatki by sprawdzić jak mam dojechać do mojego hosta. Oczywiście też do niego napisałam że będę za parę minut. Przywyczajona już do spóźnialstwa Włochów, wzięłam sobie z informacji jakąś książeczkę informacyjną do czytania. No i kombinując przesiadając się kilka razy trafiłam.


Wyszłam na powierzchnię, poszłam usiąść do jakiegoś stoliczka pobliskiego a to się okazało, że jakaś restauracja i kelner już do mnie wyruszył. Podziękowałam mu informując, że tylko tu czekam.
Myślałam, że znowuż z jakąś godzinę poczekam, a tu miłe zaskoczenie. Mój host przybył w ciągu 3 minut i zaprowadził do swojej chaty nieopodal. Do centrum miasta 5 minut ... heeeeeeeee :))



Autor: Wieczna Podróżniczka o 02:43
Etykiety: ,

0 komentarze:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)